Rozdział 8 - Wędrówka

   Nazajutrz obudziło mnie ostre słońce i duszne powietrze. Prócz dręczącego bólu głowy nic mi nie dolegało, czułam się bardziej na siłach niż dnia wczorajszego.  Jedynie moje samopoczucie psychiczne było wręcz do dupy. Napadła mnie chandra i od samego rana ryczałam schowana gdzieś za pobliskim połamanym drzewem. Choć co się dziwić. Marzyłam by ten koszmar się skończył, by wrócić do domu. Zaczęłam żałować, że w ogóle planowałyśmy taki wyjazd z Sherii. Gdybyśmy zrezygnowały z rejsu nic takiego by nas nie spotkało, a teraz musimy przetrwać... albo zginąć.
   Nie potrafiłam sobie do końca wyobrazić, że jeden niewłaściwy ruch i możemy umrzeć. Nie wierzyłam również w cud jaki nas spotkał, Bóg musiał nad nami czuwać w czasie ostatniej nocy na morzu. Każdy z nas w końcu przeżył, a było to wręcz nierealne. Lecz co mi z tego, gdy teraz musimy walczyć o życie na bezludnej wyspie? Szukać wody, pożywienia, miejsca do spania. Uważać choćby na zadrapania skóry, ktore nie mamy czym zdezynfekować, a mogą doprowadzić nas do poważnej infekcji przez tutejsze zarazki. A wirusy? Szkoda rozmyślać. Jest ich tu pełno i dodatkowo nasze organizmy nie są w żadnym stopniu na nie uodpornione. Chyba wolałam umrzeć na morzu...
   Gdzieś w południe, gdy słońce było równo nad nami dosiadł się do mnie Zayn.
   -Coś nie tak? - zapytał. - kazali mi do Ciebie nie przychodzić... stwierdzili, że musisz odreagować. Ale ja się boję o Ciebie, więc przyszedłem.
   -Jesteś wspaniały - odpowiedziałam zapłakana. - chcę już do domu Zayn. Tak bardzo chcę do domu.
   -Wiem ja też chcę. Obiecuję Ci, że już niedługo nas znajdą. W końcu Liam pozostał na statku. Na 1000% ratunek już został wysłany i nas szukają.
   -Pewnie masz rację.
   -Louis złowił jakiegoś kraba czy coś. Nie jesteś głodna?
   -Strasznie jestem - odkrzyknęłam.
Obydwoje wróciliśmy do grupy, która nadal wyczekiwała chłopaków. Harry, Niall i Hector do teraz nie wrócili z dżungli. Spojrzałam po twarzach niektórych, chyba już pomału tracą nadzieje na ich powrót.
   -Nie wiedziałam, że aż tak może chcieć się pić - zaczęłam mówić, z nadzieją o wynurzeniu reszty z rozmyśleń. Jednak nie wyszło to za dobrze, bo teraz każdy pomyślał o tym jak bardzo pragnie napić się wody. Louis nawet wstał i poszedł zamoczyć usta w słonym morzu.
   -Taa, też nie wiedziałem - odpowiedział Zayn, przyglądając mi się.
Sherii przesunęła się koło mnie i przytuliła.
    -Wiecie co? - znowu zabieram głos. - może pójdę się rozejrzeć...
    -Nie! - przerwali mi na raz Zayn, Sherii i Olivia.
    -Ale nie ma sensu tutaj siedzieć bezczynnie. Jeśli zginęli to zginęli, nie wrócą i nam nie pomogą - powiedziałam, a Olivia zalała się łzami. - musimy zacząć działać. Pójdę wzdłuż plaży, aż zacznie się ściemniać, jeśli nic nie znajdę wrócę.
    -Ok, ale pod jednym warunkiem - powiedział Louis. - idę z Tobą.
    -Nie! Ja z nią pójdę - wyrwał się Zayn i stanął przed Louisem.
    -Tak, lepiej niech Zayn idzie, jak nie wrócą dzisiaj to dzięki Tobie Louis będziemy mieli chociaż co jeść - poradziła Sherii, chociaż domyśliłam się, że chodzi tutaj o to bym została z Zaynem sam na sam.
   -Dobra - prychnął Louis i zmierzył wzrokiem Zayna, po czym poszedł z powrotem w stronę brzegu i zabrał się ponownie za złowione ryby.
Sherii znowu przytuliła mnie, a ja szczerze odwzajemniłam jej uścisk.
   -Tak więc ustalamy. Jeśli do jutra do godziny 12 nie wrócimy, możecie o nas mówić martwi - odezwał się Zayn i ruszył przed siebie, a ja za nim.

   Nasza wędrówka trwała na oko z dwie godziny. Zamiast brzegiem morza szliśmy już brzegiem dżungli, gdzie ogromne liście palm zasłaniały gorące słońce. Z naszej prawej strony dobiegał dźwięk fal morskich, zaś z lewej nie było nic słychać, prócz szelestu liści kołyszących się od lekkiego, gorącego wiatru.
   -Zauważyłaś, tą ciszę panującą w dżungli? W nocy było tam głośno jak na imprezie - porównał Zayn i zaczął się śmiać.
   -Nie słyszałam - odpowiedziałam, próbując sobie przypomnieć coś z ostatniej nocy.
   -Szybko usnęłaś - zauważył Zayn i posłał mi uśmiech.
   -Jak myślisz, może te liście przydadzą nam się na zbudowanie jakiegoś szałasu czy czegoś? - zapytał chłopak i wskazał na nieopodal leżące liście palm.
   -Może. A widzisz to co ja? Tam między nimi! - krzyknęłam. - tam leżą kokosy!
   -O kurna... rzeczywiście. Mamy czym się napić.
Dobiegłam do nich i od razu podniosłam dwie sztuki. Zaczęłam uderzać je o siebie, jednak nic to nie dało. Skorupa ani nie nabawiła się uszczerbku. Wycelowałam i rzuciłam jednym o drzewo, lecz to także wielce nic nie dało.
   -Cholera! Jak je otworzymy? - zapytałam zniecierpliwiona.
   -Radzę po prostu zabrać je ze sobą i wrócimy już do reszty, co?
Tak też zrobiliśmy, gdy dotarliśmy z powrotem, wszyscy byli ucieszeni, że chociaż dwójka z nas wróciła. A gdy tylko zobaczyli co niesiemy ze sobą, to zeszliśmy na drugi tor.
Przytargaliśmy 10 duży liści palmowych

i z dwadzieścia orzechów kokosowych. Louis już po chwili otwarł jednego kokosa i od razu wypił jego zawartość.
   -Jak to zrobiłeś? - zapytał zdziwiony Zayn.
   -Normalnie. Uderzyłem dwoma orzechami o siebie. A dokładnie tą częścią z oczkami.
Spojrzałam na Zayna, a on na mnie. Po chwili Louis ponownie otwarł z łatwością dwa kokosy i wręczył jednego mnie, a drugiego Olivii. Po wypiciu mleka kokosowego czułam się o niebo lepiej. Jakby napój ten miał jakąś magiczną specjalność. Następnie wypiłam drugiego kokosa, a środek zostawiłam sobie na potem.
Gdy słońce pomału zaczęło znikać za horyzontem Zayn zajął się rozpaleniem ogniska, a Louis nadal próbował łowić ryby. Powoli wychodziło mu to coraz lepiej, mieliśmy już coraz więcej ryb do pieczenia nad ogniem.
Siedziałyśmy sobie z Olivią i Sherii delektując się kokosami, gdy nagle z krzaków dobiegł jakiś głośny szelest. Od razu zaczęłyśmy krzyczeć i biec w stronę brzegu, gdzie stał Louis i łowił nam kolację.
   -Ej! Przepędziłyście ryby! - zaczął wrzeszczeć. - co się do kurwy stało?
Jednak szybko urwał swoje wrzaski, ponieważ dostrzegł, że coś rusza się na obrzeżach dżungli. I sam zaczął się denerwować.
   -Zayn idź to sprawdź - powiedział spłoszony i wszedł głębiej do wody.
   -Chyba Cię pojebało - odpowiedział czarno włosy i usiadł się we wodzie.
Po chwili z wrzaskiem wybiegło z dżungli trzech chłopaków. Zaczęłyśmy krzyczeć z dziewczynami. Dopiero po chwili dostrzegliśmy, że to Niall, Harry i Hector. Pierwsza zauważyła to Olivia i od razu zaczęła biec w stronę swojego chłopaka, by po chwili rzucić się mu w ramiona. Byłam zdumiona, gdy zauważyłam, że Sherii ze łzami w oczach zaczęła iść w stronę Nialla i również mocno go objęła.
   -Tylko ja samotny - zażartował Harry i uściskał wszystkich po drodze. - co się działo jak nas nie było? Jakieś nowości? Ktoś o nas pytał z jakiś ratowników?
   -Tak byli tutaj, pytali czy chcemy wracać, ale powiedzieliśmy, że tutaj jest fajnie i mają nas zostawić - odezwał się Zayn, a wszyscy wybuchnęli śmiechem.
   -Mamy wodę - powiedział Hector.
   -A my mamy ryby i kokosy. Częstujcie się - odparłam. - i opowiadajcie jak było w dżungli.
Chłopcy opowiadali nam już do późnej nocy co się z nimi działo. Po raz pierwszy kładłam się spać nasycona i napojona. Jednak nadal zasypiałam z myślą o powrocie do domu.

OD AUTORKI: Rozdział 8 jest co prawda krótki i mało w nim akcji, ale już w następnym możliwe, że zacznie dziać się coś więcej ;) Pozdrawiam :*