Prolog

   Początek lata był strasznie gorący – z resztą jak całe lato, wiosna oraz jesień. Zima bywa trochę chłodniejsza w Miami. Siedziałyśmy w salonie z Sherii, chłodząc się zimnymi napojami i rozmawiając, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
   -Poczekaj. Otworzę – oznajmiłam i poderwałam się z kanapy. Po otwarciu drzwi frontowych okazało się, że nikogo za nimi nie ma.
   -Halo? Jest tu kto? – zapytałam, rozglądając się po rozchodzącej się ulicy . Jednakże nikogo nie było widać.
  Zamknęłam drzwi i wróciłam do przyjaciółki. Po chwili powtórnie zabrzmiał dzwonek. Ruszyłam truchtem w stronę wejścia, otwarłam, lecz ponownie nikogo za nimi nie zastałam. Przekroczyłam framugę drzwi i od razu usłyszałam pod stopami dziwny szelest. Na wycieraczce ujrzałam wąską białą kopertę. Podniosłam ją, rozejrzałam się jeszcze raz i weszłam z powrotem do domu. Koperta była otwarta, a raczej wyglądała na nigdy nie zaklejoną. Nie było na niej znaczka jak i adresu.
  Zaglądnęłam do środka, były w niej dwie podłużne karteczki oraz pocztówka.
   -Abi, co to? Co jest w środku? – zapytała ciekawska Sherii, podchodząc bliżej mnie. Chwyciłam i wyciągnęłam jeden z papierków.
   -Nie wierze – powiedziałam z podekscytowaniem. Sherii wyrwała mi kopertę z rąk i wyciągnęła drugą kartkę.
   -O mój Boże! Aaaa! – zaczęła krzyczeć z radości – jedziemy! Jedziemy na wymarzone wakacje! Na reszcie mamy bilety!
   Nagle usłyszałam trzaśnięcie tylny drzwi domu, a zaraz po tym odgłos przekładanych szklanek w kuchni. Poszłam pewnym krokiem w stronę dobiegającego dźwięku. Tak jak przypuszczałam, źródłem odgłosów był mój tata.
   -To Twoja sprawka, prawda? – zapytałam, machając biletem na rejs statkiem.
Zaśmiał się i biorąc szklankę z sokiem wyszedł tymi samymi drzwiami na ogród. Tuż za moimi plecami ni stąd ni zowąd pojawiła się Sherii, skacząc z przejęcia i przytulając mnie. Ostatnią rzeczą jaką z koperty wyciągnęłyśmy była pocztówka na której były różne ujęcia wyspy oraz kaligraficzny napis Puerto Rico.